मुर्तिमंत चेष्टा !!

तुम्हाला जमतं आपणहुन स्वतःला मनस्ताप करुन घ्यायचा?मला जमतं !कसं सांगु,काय़ करायचं ना,जिथे जाउन आपल्याला त्रास होणार आहे(हे माहीती आहे)अशा ठिकाणी जायचं.अशाच एका ठिकाणी भेट द्यायचा योग मी घडवुन आणला.रविवारच्या रम्य सकाळी PBAP(Promoters and Builders Association of Pune) यांनी मांडलेल्या एका थट्टेला मी जाउन आलो.बाकीचे लोकं त्याला प्रदर्शन म्हणतात!अहो,प्रदर्शन कसलं,प्रत्येक स्टॉलवर चेष्टा मांडली होती.आणि आमची मजा पहायला भाड्याने आणलेले मॉडेल्स उभे केले होते.
सकाळी ११ वाजता मी सर्वात आधी जाऊन पोचलो त्या SSPMS च्या ground वर.बघतो तर काय,पोलिसांना पण आवरणार
नाही इतकी मोठी वाहनांची गर्दी आणि त्यातुनच वाट (आणि घर)शोधत चाललेले आपले जागरुक अन चोखंदळ पुणेकर!हॉल मध्ये जाण्याकरता अक्षरशः चढाओढ चालु होती तिथे.त्यातच नव्याने भरती झालेले आपले Traffic वार्डन्स.इतका गोंधळ तर चतुर्श्रुंगीच्या जत्रेमधे पण नसेल.बिचारे सगळे जणं इतके गोंधळात पडले होते,कोणाला कूठुन,कुठे,कशाला सोडाय़चं की
वाहतुकीचा पार बट्ट्याबोळ वाजलेला होता.अशातुनच कशीबशी वाट काढत मी,अतुल आणि निलेश(उर्फ़ काका)कसेबसे त्या मोठ्या हॉलपाशी एकदाचे पोहोचलो.तोपर्यंत साधारण परिस्थितीचा अंदाज मला यायला लागला.म्हणलं,आपलं काही आज खरं नाही.आत प्रचंड गर्दी दिसते आहे.पण अहो आश्चर्यंम,आतमधे तर रिलेटीव्ह्अली कमी गर्दी निघाली.आत शिरता शिरता दाराशी उभ्या असलेल्या अनेक स्वागतसुंदरींपैकी एकीने आम्हाला ’पास’ नाही म्हणुन अडवलं.परत पास बनवायला आणखीन एक रांग.त्यातुन कसेबसे वाट काढत एकदाचे आतमधे पोचलो आम्ही.
आत गेल्यागेल्या अलिबाबाच्या गुहेमधे शिरल्यासारखा भास झाला मला.जिकडे पहावं तिकडे घरंच घरं.जो तो आपला potential buyers पकडुन,"आमचीच स्कीम कशी चांगली आहे,आमचेच घरं कसे(इतरांपेक्षा)स्वस्त आहे"अशा बढाया मारण्यात रमलेला होता.एखाद्या श्रीमंताच्या लग्नामधे जशी उंची खाद्यपदार्थांची रेलचेल असते तशी बाणेर,बालेवाडी,कोंढवा,
खराडी, पाषाण-सुस रोड,पिंपळे सौदागर,पिंपळे निलख,एनआयबिएम रोड,औंध,वारजे अशा श्रीमंत एरियांची रेलचेल होती.
मुंबईमधे आल्यावर एखाद्या गावकरयाचे डोळे दिपतात म्हणजे नक्की काय होतं ते मला इथे येउन समजलं.कुठून सुरुवात करावी हे समजेना म्हणुन साधारण(बावळट)दिसणारया एका स्टॉलवरच्या माणसाकडे आम्ही गेलो.आता विषयाला कोण सुरुवात करणार हे कळेना त्यामुळे मीच हात घातला.

"मला,तुमच्या नवीन schemes बद्दल थोडी माहीती हवी होती".
"हो हो,या बसा ना!"तोंड भरुन आमचं स्वागत करण्यात आलं.बहूदा सकाळपासुन आम्हीच पहीले थोडा ’स्पार्क’असलेले ग्राहक
वाटलो असु त्याला.चांगले कपडे असे कुठेही कामाला येतात बघा!
"अं..पिंपळे सौदागरला आपली नवीन building उभी राहते आहे.१२ मजल्यांचे १३ टॉवर्स.हा प्लान पहा.१०४५ total एरिया आणि ९१२ built-up पडेल बघा साधारण.हे असं इकडुन आत शिरलं की आधी चप्पल बुटांचा stand लागेल."
सावज हाती आलं की वाघ सिंह कसे त्यावर तुटून पडतात,तसा तो सेल्समन आमच्यावर आला.
"साधारण पाहीलं तर एकंदरीत ५७ amenities देतो आपण.त्यात मेन म्हणजे concealed gas,wooden flooring,बाथरुम मधे italian marble,सौना बाथ,स्वयंपाकघरात सगळीकडे टाइल्स,oil bound distemper,
children's play area,नाना नानी park अशा काही सोयी आहेत".हे लोकं ना,कशालाही amenities चा मुलामा चढवुन ग्राहकाला मुर्खात काढायला बघतात.ह्या असल्या amenities ऐकुन कंटाळलो होतो आम्ही लोकं.तरी त्याची अखंड बडबड मात्र चालुच होती.
"नक्की कुठे आहे ही स्कीम?"निलेशला आणखीन एक अडचणीमधे आणणारा प्रश्न सुचला.
"ही बघा,औंध ऍनेक्सला आहे".
"हो पण म्हणजे नक्की कुठे?"
"पिंपळे सौदागर".त्याने भीत भीत उत्तर दिलं.
आता मला सांगा,या पिंपळाला कोणी ऍनेक्स म्हणेल का? अहो किती दुर आहे ते ऍक्चुअल औंधपासून.हे असच चालत राहीलं तर एखाद दिवशी सातारयाला धनकवडी ऍनेक्स म्हणायला ही लोकं कमी करणार नाहीत!
माझ्या मनातले असे विचार बहुदा त्याने ओळखले असावेत.परत त्याची टकळी चालू झाली.
"अहो पाच मिनिटाच्या अंतरावर आहे आपली बिल्डिंग परिहार चौकापासून.चौकात पोचलं की घरी फ़ोन करुन बायकोला चहा टाकायला सांगायचं.चहा उकळायच्या आत तुम्ही घरात!".
"सध्या भाव काय चालु आहे इथे?" त्याला मधेच तोडत मी प्रश्न केला आणि परीक्षेत नापास होणार हे माहीती असलेल्या मुलाच्या चेहरयावर रिझल्ट घेताना जसे भाव येतात तसे त्याच्या चेहरयावर आले.’लाख’ मोलाचा प्रश्न मी त्याला विचारला होता अन ’कित्येक लाख’मोलाचं उत्तर आता तो देणार होता.
"या प्रदर्शनानिमित्त असलेला आमचा डिस्काउंटेड रेट आहे ३८००/-पर स्क्वेअर फ़ुट.अजुन १ महिन्याने ४००० होईल."असं उत्तर देउन त्याने मोठ्या आशेने आमच्याकडे बघितलं.शपथ घेउन सांगतो तुम्हाला,१ मिनिटासाठी कोणीच काहीच बोललं नाही.मनातल्या मनात जेव्हा फ़ायनल किंमत काढुन झाली तेव्हा मात्र संताप,तिडीक,राग,असहाय्यता अशा सगळ्या भावनांचं एक मिश्रण तयार झालं.अरे,सगळे खर्च धरुन ४५ लाखांच्या वर चाललं होतं ते घर!कोण घेणार?कुठुन आणणार एवढे पैसे?

गेले अनेक महिने पुण्यामधे याबद्द्ल गावगप्पा चालु आहेत.आज तुम्ही कोणत्याही आयटी कंपनीच्या आवारात,कॅफ़ेटेरियात,
कॅंटिनमधे जाऊन पहा,सर्वजण घराच्याच गप्पा मारत असतात.कोणी एखादा कोणत्यातरी मित्राचा दाखला देतो.बॅंकेने व्याजदर
वाढवले तर कसे त्याच्या १८ वर्षाच्या लोन पिरियड्चे २० वर्ष झाले,किंवा २ वर्षापुर्वी २१०० ने बुक केलं असल्यामुळे बिल्डर अजुनही ताबा कसा देत नाहीये वगैरे.आणि अशा विषयांना सध्या अंत नाही.लगेच मग कोणी पुढे सरसावत आपल्या बिल्डरसोबत भांडण करुन कशा घरामधे सोयी करवुन घेतल्या याच्या सक्सेस स्टोरीज़ सांगत सुटतो.थोडक्यात सांगायचं झालं तर आज आपल्यापैकी almost प्रत्येक जण या’घरघरीचा’शिकार झालेला आहे.केवळ आयटी मधे काम करतो म्हणजे सगळ्या सुखसोयी आणि अविश्वसनीय पगार हे काही प्रत्येकालाच लागू होतं असं अजिबात नाही.पण हे त्यांना कसे पटणार?त्यांच्या द्रुष्टीने तर आयटी ची माणसं म्हणजे सोन्याचे अंडे देणारी कोंबडीच झाली आहे जणू.महागाई वाढली,धरा आयटीला जबाबदार,
मॉल संस्क्रुती पुण्यात रुजली,घरांच्या किंमती वाढल्या,पकडा आयटीला.अर्थात यात त्यांचा वाटा काहीच नाही असं तर मी म्हणणार नाही.पण किती दिवस याचं advantage बिल्डर्स घेणार?

सगळीकडे आज एकच रोना आहे.जागांचे भाव कमी होत नाहीत त्यामुळे potential buyersना घरं घेता येत
नाहियेत.आणि कारणं काहीही असोत,बिल्डर घराचे भाव कमी करत नाहीयेत.या खेळामधे कोण आधी वार करतो किंवा कोण आधी हार मानतो हे पहायचं आहे.इथे प्रत्येकाला ठाउक आहे की आजच्या घडीला जागेचा जो भाव आहे तो वाढवलेला आहे,artificial आहे.त्या त्या जागेची लायकी नसताना केवळ वातावरण निर्मिती करण्यात आलेली आहे.म्हणुन तुर्तास ’थांबा आणि वाट पहा’असा मंत्र अवलंबल्या जाऊ शकतो.पण ज्यांना घराची घाई आहे त्यांचं काय?ते तर बिचारे फ़सलेच ना?

आज पुण्यामधे किमान ५० तरी नवीन कंस्ट्रक्शन्ज़ चालु असतील.त्यामधे बकरे मिळायला बिल्डर्सना जास्ती वेळ लागत नाही.राजा श्रीमंत होत चालला आहे अन प्रजा गरीब होत चालली आहे.किती दिवस चालणार हे सगळं?

असले सगळे विचार माझ्या मनात येउन गेले.तो गरीब बिचारा सेल्समन आमच्या उत्तराची वाट बघत दुसरया
गिरहाईकाकडे वळला होता.अशा तरहेने अपमानित होऊन आम्ही तिथुन निघालो आणि स्वारी दुसरया स्टॉलकडे वळली.पहिल्या आणि दुसरया स्टॉलमधे फ़रक इतकाच होता की दुसरया ठिकाणी broture बरोबर एक छान प्लास्टिकची पिशवी मिळत होती!!तरीच म्हणलं त्यांच्या स्टॉलवर इतकी गर्दी का होती ते ! लवकरच आजुबाजुला सारख्या पिशव्या बाळगुन फ़िरणारे लोकं दिसायला लागले. ते नाही का,घराजवळ रिलायन्स फ़्रेश किंवा सुभिक्षा उघडलं की परिसरातल्या सगळ्यांच्या हातात त्यांच्या रंगीत पिशव्या दिसायला लागतात,तशातला प्रकार होता तो!प्रत्येक स्टॉलवर थोडा थोडा अपमान सहन करत करत कसाबसा एक सेक्शन संपवला तर पाहतो काय? आणखीन २ हॉल बाकी होते.याचा अर्थ ३ हॉलमधे मिळुन त्यांनी थट्टा मांडली होती!
’पिक्चर अभी बाकी है मेरे दोस्त’च्या धर्तीवर ,exhibition अभी बाकी है मेरे दोस्त..असं म्हणायची वेळ आली.परत नव्या जोमाने आम्ही घरं हूडकायला सुरुवात केली आणि ३ तासांच्या या थरारनाट्यामधुन कसेबसे बाहेर पडलो!!

गाडीपाशी जाताना माझ्या मनात,घराच्या संदर्भात जास्ती काही हाती लागलं नाही यापेक्षा भाजी घ्यायला एक छानशी पिशवी मिळाली आणि साधारण एक किलो रद्दी जमली याचाच आनंद होता !!!

Observations...

Its been more than 4 months since I went to Japan and the hoopla and dust has settle down compeltely.Now its time to do some retrospect on what I acheive and what I have gained out of this wonderful 10 days of my life. Here presenting some findings about Japan.I know this is too late and should have come way earlier, but thats how I am.Just did not get enough time to look into my blogs and there were other things that kept me busy apart from my work...:)
This article I wrote basically for my company's internal magazine,so it may contain some irrelevent material.
Anyways, just go through some of my following findings.Wish to elaborate a few more later.....

*************************************************************************************



It all started in the month of February when my teacher announced my name in the class as the first recipient of the Student Exchange Program scholarship to Japan. And it took me 5 mins to realize and understand the importance of representing my country at an international level. After all, visiting any foreign country as a member of official delegation does sound good and feel even better! And when it comes to a country like Japan, it is all the more special as this beautiful country has a lot to offer to a developing nation like India.
In January 2007, Japanese Prime Minister Mr Shinzo Abe announced a plan at the 2nd East Asia Summit to invite East Asian students to Japan under a student exchange program called JENESYS (Japan-East Asia Network of Exchange for Students and Youths).And during our short stint of 10 days, I was pretty sure about what the entire program would be and what responsibility will the 114 selected recipients have on their shoulders. With a very positive and enthusiastic way, we began our journey from Delhi.
The first thing that comes to everyone’s mind when we talk about Japan is- Hardworking people. But as I have been learning the language for the past 3 years, I had fair idea of how things will turn up once we reach there and what we will be experiencing. And let me tell you, whatever image that we had about Japan, the country did not let us down at all!! Yes-the Japanese people are very hardworking, they have all the latest technology and infrastructure, ordinary Japanese is very warm and helpful but the most profound thing that I observed was the passion and affection about their country. A Japanese puts his country above everything. And that perhaps one of the main reasons for them being a super power and a developed nation in itself. Japanese people are very preticular about their day to day life and don’t prefer the unpredictable and ‘unorthodox’ way of living. So anything which does not qualify into their standard and set life and is out of the box becomes a social problem for them. And this approach of tackling any issue as a problem has resulted into their growth over the years.
During my short tenure, I had the opportunity to visit Tokyo and a place called Tsuyama, a small city in Okayama Prefecture. It was a major change for me to move from Tokyo- a city with approximately 25 % of the total Japan’s population to Tsuyama, a sleepy small town. But the place gave us the most memorable moments of our tour – the home stay. We all had the rare opportunity to individually visit and stay with the local Japanese family for 2 days, and it was truly the highlight of our entire tour. I was absolutely amazed to see the great hospitality and affection that my family showed towards me and relish every moment that I spent there.
The motto of this program was to understand the culture and people of the country and I believe the organizers have more than succeeded in their goal. I am very proud to be a part of this whole initiative and going to cherish the memories of this wonderful country for many years to come!!

The count down begins !!

Its been less than a week now for me to fly to Japan....and now the goosebumps have slowly started !! Till now, the actual day was pretty far away but suddenly everything have started to come at the same time. Thankfully I have decent amount of work back in office, so that I can concentrate on some more preparation.
The officials from Japan side hasnt yet bothered to inform us what exactly we are supposed to do there and so far its just the floating news that we are relying upon.Its nice to hear that we are going there to represent our respective conntries; but there has to be a lot more than just sightseeing and raoming around in quest of culture! Whenever we try to contact the only available contact point for us (the travel agent who managed our transportation related issues),the only answer we get from him,"you will get to know everything in Delhi"...I just wish there will be minimal surprises waiting for us when we land in Delhi !
It will become difficult for any of us to directly go there without preparation and start speaking about culture and history of either countries.After all, general knowledge is good, but it should not be very 'general'!!
Lets see how things shape up from here!!

Anticipation.....Expectations !!

If I have to describe my Japan trip/scholarship in one word; that would certainly be “Surprising”!!! Its been almost three months since Anupama Sensei first broke this news to all of us including me! It took me some time to realize the gravity n magnitude of the same… And my first reaction was, ”This is unreal!” How can god be so kind on me? During that particular month, everything seemed to be working in my favor.
It all started when I took part in Speech competition in last week of January. And out of 5 candidates I was sort of average in terms of preparation; but when the whole round completed I was pretty sure of coming in top 3. Almost all of us did the same mistakes and repeated the same nervousness everywhere. So it was sort of equal competition amongst us as nobody was clear winner. I was confidant on my topic selection, after all ‘Smile’ is something which everyone invariably get connected to. Even though I was the most poor as far as remembering the speech was concerned but I more than made that up with expressions and intonation. And in the end it was a decent sort of a show. But when Anupama Sensei announced the 3 names, I did not find my name in that…ohh, I really felt heartbroken at that particular moment. For being my Birthday on that day, I was anyways on cloud no.9 n felt that this just has to work for me as it did last year. But all my wandering thoughts came to a halt n I just came downstairs all lost and dejected. That’s when Yoshida Sensei came to me and shared some inspiring words. He was quite optimistic about my chances of getting selected; but I lost in the end by the narrowest possible margin. Of course I did not believe that way and later went to Anupama sensei to ask what went wrong in my case. She also couldn’t give me satisfactory answer. All the more frustrated, I cut the cake and celebrated my not so special birthday amongst some of my very dear and close Japanese group friends.
There I felt it was all over for this year’s speech competition for me. And can you believe, I got a call from Anupama Sensei couple of days later to let me know that I got selected for west zone!! That’s the best thing which could have happened to me! This year, IJ decided to have 4 candidates from Ranade Institute instead of the standard 3 n I became the lucky looser! I knew in what situations I pulled that speech off so it was heartbreaking for me when I first got rejected. Later it was a usual story of working on minute details to get ready for the big day. And when the day actually arrived it was indeed big as I again found myself sitting with all the great orators and practitioners. Although I didn’t fare too badly as I won myself a consolation prize amongst top 10 candidates from Maharashtra!
Anyways, so coming back to the main topic, it was like dream come true for someone like me who is already working and cannot enjoy the language because of lack of time. This is an ideal scholarship for me as I can ask leave for 10 days which is not hard to digest for my manager. In fact he was quite surprised too know that there is something of this sort happens around and that his team member is into it.
I felt really special when sensei told me that I was the unanimous choice when this scholarship first came to Ranade. I have started believing of late that if u keep doing the good stuff, u are bound to get returns. I never worked in Ranade in anticipation of any returns and that somehow made my relationship with almost all teachers very cordial and special. Whether its organizing the exhibition in Ranade or to have fun in the class; I was always the front runner. I usually have some stand against everything; n that sometimes gives bad impression as well. But being vocal about anything is always better than to keep silence on any topic!! Of course with this attitude I made more enemies than friends, but I certainly have found some very special friends out there!
Now its been almost 3 months when things started off, and this scholarship thing took a backseat as nothing was happening on that front. I slowly started to worry about the whole thing as none of us had any written proof of us getting the scholarship. But the picture again changed when 3 weeks before we got some Japan related books from the consulate. And again the process of surprising news started flowing in. The very first of it was to get the reimbursement of flight tickets to and fro Delhi. Otherwise it wouldn’t have been easy traveling for 30 hours to reach Delhi. I am sure I would have lost half of my vigor about the trip inside the train only!
The other good news came right on the next day. We were told that they are going to take us to Kyoto, Nara and Hiroshima as well!! Well, this was the best thing that could have happened to us as all these 3 cities depict the true picture of Japan; modern and traditional. And who can forget the tragic atomic bombing on Hiroshima. The thought of it brings rippers into my body. And later came the BIG surprise. We are going to get 50000 Yen as the total wages out there!! This news is like BIG!....This is equivalent to almost 20000 Rs. And this is pretty handsome amount given the fact that the entire trip is sponsored !These things aren’t too big to manage for the Japanese Govt but it certainly helps them to build a very good impression in the student’s mind n that certainly is on their agenda. Being Japan Govt I always felt that they will take good care of us. And with all this goodies being showered on us; my faith has become even more solid now! Lets see, how things turn from now on and how big surprises await us…:)

गंगेची story!!

महाभारत माझ्या एकदम आवडीचा विषय...का माहित नाही,पण मला overall महाभारत कायमच fascinating वाटत आलं आहे.त्याचा एकंदरीत आवाका,involve झालेली पात्रे,एकंदरीत magnitude हे इतकं सुरस,रम्य आणि चमत्कारिक आहे,की वाचायची सहनशक्ती संपते पण महाभारत संपत नाही!पण खुप जणांना ते वाचणं थोडं अवघड आणि बोजड जातं.जड भाषेचा परिणाम असेल कदाचित किंवा ते खुप जुनं असल्यामुळे संदर्भ लागत नसतील पण एकदा का महाभारताची गोडी लागली की संपलं सगळं !! त्यातले events इतके आहेत की फ़ारच भारी बाबा...सर्वात मजा कधी वाटते जेव्हा मागचा reference बरोब्बर नेमका येउन match होतो तेव्हा.e.g. खुप सुरुवातीच्या event मध्ये अंबा पितामह भिष्मांना शाप देते की तुमच्या म्रुत्युला मी कारणीभुत असणार आहे त्यावेळी आपल्याला वाटतं की अरे,त्यांचा वध तर स्त्री किंवा पुरुष करु शकणार नाहीये कारण दोघांनाही तेवढे rights मिळालेले नाहीत.पण अंबा पुढच्या जन्मात किन्नर बनुन जन्म घेते(In the form of शिखंडी) आणि वादा पुरा करते!! जो वादा किया वो निभाना पडेगा...[:)] dont you think this is
extraordinarily fascinating? Atleast I feel so! असो.तर आज मी जी story सांगणार आहे ती आहे प्रुथ्वीवर गंगा नदी कशी आणली आणि त्या घटनेमध्ये कोणकोणते star players होते.हे सगळं core महाभारतामध्ये नसलं तरीही as a starter interesting आहे!So lets begin!!

एकदा काय असतं,एक ना सगर नावाचा राजा असतो. त्याला ना दोन(च) राण्या असतात.जास्ती लाड नाही.छोटं कुटुंब,सुखी कुटुंब!! त्यांची नावं असतात शैव्या आणि वेदमी. शैव्याला १ मुलगा-असमंजस नावाचा.हसु नका, खरच असमंजस नाव आहे.हे म्हणजे असं आहे बघा, आधीच वडिल जितेंद्र त्यात मुलगा निघाला तुषार कपुर!! मग काय होणार पुढे!आणि जे होणार त्याला audiance का जबाबदार राहणार? तर,असा तो असमंजस नावाचा मुलगा.तरी बरं,शैव्याला किमान मुलगा तरी होता; त्या वेदमीला तर मुलगाच नाही.मला तर वाटतयं, कोणाला हया असमंजसाकडुन फ़ारश्या अपेक्षा पण नसणार,की हा मोठा होऊन (तरी) काही उपयोगाला येइल म्हणुन. तर मग सगर राजानी एक emergency meeting बोलावली आणि एक भारीतली ऊपासना करायचं ठरलं.मग सगळ्यांनी मिळुन शंकराची ऊपासना केली.लवकरच ते खुष झाले(त्यांना त्या काळी तेवढंच जमायचं.काहीही झालं की खुश व्हायचं आणि लगेच वर देउन मोकळं व्हायचं.आणि जरा राग आला की तिसरा डोळा थोडा किलकिला करुन public ची पळापळ करुन टाकायची!!) आणि नेहमीच्या style मध्ये एक वर देउन टाकला! आता या वरामुळे वैदमी ला दिवस तर गेले; पण projected नऊ महिन्यांऐवजी शंभर वर्षं(!!) लागली. पहा, आहे का नाही गंमत,उगाचच नाहिये महाभारत भारी. असल्या unpredicted घटना घडत राहतात सारख्या सारख्या! तर,या १०० वर्षांनंतर एकदम एक मोठा मांसाचा गोळाच झाला!! मुलगा बिलगा काही नाही! हे म्हणजे अती झालं बरं का! मग सगळीकडे रडारड आणि once again शंकर,शंकर. एवढा सगळा गोंधळ पाहुन शंकर स्वतः जातीने आले खाली आणि त्या गोळ्याचे ६०००० भाग केले!(वेदमी fix रडली असेल,माझा पोटचा गोळा हिरावुन घेतला करुन!!) त्या भागांचे लगेच ६०००० मुलं झाले! माई,तुला मुलं हवी होती ना,घे मग! मोजत बस आता!!
आता इतका मोठा समरप्रसंग घडुन गेल्यावर सुद्धा सगर राजाचा उत्साह शाबुत होता.म्हणे,मला आता अश्वमेघ यज्ञच करायचा.आता त्यात १०० यज्ञ असतात.तर बसले आपले राजेसाहेब १०० यज्ञ करायला.आणि आणखीन मजेशीर गोष्ट म्हणजे त्यापैकी ९९ ओके पण झाले!जर शंभरावा ओके झाला असता तर आपल्या इंद्राचं सरकार अल्पमतात येउन थोड्याच वेळात पडलं असतं!त्यामुळे इंद्राने पटापट हालचाल केली आणि आपले हेर पाठवुन अश्वमेघ यज्ञवाले घोडे कपिल नावाच्या ऋषींच्या आश्रमात नेउन बांधुन ठेवले.आता यज्ञवाले घोडे गायब झाले म्हणल्यावर सगळ्या ६०००० पोरांची पळापळ झाली!लगोलग सगळे जणं घोडे,घोडे करत इकडे तिकडे फ़िरायला लागले.तेवढ्यात कोणाला तरी दिसलं की घोडे कपिल सरांच्या घरी आहेत करुन.मग फ़ुल्ल celebration करत सारे बच्चोंने जोश मे आके होश गवाँ दिये और घोडोंको लेकर भाग खडे हुए!that too without permission!!
आता हे जरा जास्तीच झालं बरं का!एखाद्या ऋषींच्या घरुन without permission संपत्ती पळवुन न्यायची हा फ़ारच मोठा अपमान आहे त्या respective ऋषींचा.अर्थातच कपिल सरांना पण असच वाटलं आणि त्यांनी चिडुन सगळ्यांना भस्म करुन टाकलं!हे ऋषी मुनी फ़ार डेंजर लोकं असतात बाबा,शाप बीप हे त्यांचं रोजचं काम असतं,its a prat of their curriculum!कदाचित त्यांचा greatness हा no.of शापस् given वरुन ठरत असेल!!तर कपिलजींकी दुवाँए रंग लायी व सगळे कुलदीपक क्षणार्धात भस्म झाले!थोडेसे वा्रयामुळे इकडेतिकडे उडुन पण गेले असतील!!आता आपल्या मुलांचा हा प्रताप ऐकुन सगर राजाचा उरलासुरला उत्साह संपला आणि अखेरीस तो वनामध्ये निघुन गेला.And now my friends,the most awaited scene of the entire episode takes place.गेममध्ये असमंजसाची entry होते!तो बिचारा, भोळाभाबडा, भावंडांना परत आणण्याकरता तपस्या करायला बसला.पण असमंजसच तो, फ़ारसा talented नव्हताच;काय जमणार बिचाऱ्याला!तपस्या करता करताच गेला तो तर!
तत्पुर्वी एक काम मात्र केलं होतं. त्याला होता अंशुमन नावाचा पोरगा.त्याने कपिल ऋषींची फ़ुल्ल सेवा बिवा करुन त्यांना impress केलं आणि घोड्यांना back to pavillion आणलं!!आणि thankfully तो यज्ञ तरी पुर्ण झाला. पण आता या ६०००० रत्नांचं काय करायचं?ते तर अजुन पापीच असल्यामुळे मुक्त झाले नव्हते.मग आपला गुणी बाळ अंशुमन परत आपला कपिल ऋषींकडे गेला. त्यांच्याकडे तर एक से बढ्कर एक आयडियाज होत्या.म्हणे,गंगेला जमीनीवर आणा.तिच्यात अंघोळ केली की झालं काम आपलं! सगळे पापं वगैरे धुवुन एकदम चकाचक!
हे ऐकुन अंशुमन खुष झाला.केलेल्या मेहेनतीचं फ़ळ मिळायची वेळ जी आली होती.पण आत्तापर्यंत अंशुमन प्रयत्न करुन थकुन गेला होता. त्यामुळे त्याला अजुन जोश दाखवणं जमलं नाही.त्यामुळे त्याचा मुलगा-दिलीप याने ट्राय मारला.पण नावच दिलीप म्हणल्यावर काय खप नाही.या दिलीपचा मुलगा म्हणजे भगीरथ.याच्या अंगचं पाणी काही न्यारंच म्हणुन गंगेचं पाणी पृथ्वीवर आणायला याला फ़ायनली जमलं.And thats how this whole saga finally came to an end.भगीरथाने भरपुर प्रयत्न करुन गंगेला जमीनीवर आणलं म्हणुन मराठी मधे extreme level च्या प्रयत्नांना भगीरथ प्रयत्न असं म्हणतात. अशा प्रकारे माझी कथा सांगुन संपली आहे.I just hope that,मला लिहिताना जेवढं हसायला आलं त्याहुन जास्ती तुम्हाला वाचताना येईल!!

U,Me aur Hum!

I really had some faith left in Ajay Devgan and family before this movie.After watching U,Me and Hum I have lost it completely.He has royally fooled all of the common audiance-including Kajol.How can she act in such a hideous movie?? First of all,he calls himself smart,sexy,simple...in the picture.Now tell me, how can anyone lie about himself so much? And that too in public forum?Get me anyone who calls Ajay Devgan sexy! This picture does have some story associated with it but Ajay really has done a bad job with it.Otherwise it could have turned out really good had he given the driver's seat to someone more mature in the craft of film making.Kajol as usual puts up great performance but thats common for her and audiane as well.Ajay Devgan still tries hard to try his hand at comedy(thanfully in the 1st half only!)and fails miserably.And a big disappointment comes from rather a surprising corner. Visal Bharadwaj.This man usually come up with some great numbers everytime but this time he is a complete no no.With the exception of "Ji le", all other songs are rather disappointing. The story begins on a cruise and ends on it.Its a journey of 2 people called Ajay and Piya.U keep guessing what is he doing on the star cruise but some things are best left unanswered!He somehow impresses the girl and she comes down to his Mumbai house and they get married.Its only one hour since the movie has started and you already have got bored with what you are paying to watch. And let me tell you, the USP of the movie is yet to come!Now after spending so many days with her Ajay realises that Kajol is suffering from Alzimers.And then there are the expected twists and turns in the movie and after some painstaking two hours and forty minutes the movie finally comes to an end. I firmly believe that both Ajay and Kajol must have realised during the shooting that they have lost it completely.And that probably must have triggered them to have some adult jokes and cheap level dialogues in the movie.Words like fu**er, teri maa ki and some other holy words starting with "bh" are common in UMH and unfortunately Kajol didnt seem to have opposed that!All the supporting cast is really supportive and the ladies have no work except showing off their assets.In fact that Isha Sharvani keep wearing minimum possible clothes all over the picture and same holds true with Divya Datta except that she has something more to offer to the audiance!Its only Sumeet Raghavan who is like silver line in the cloud with some good performances periodically.I am usually not so harsh on movies but it hurts when you spend 100 Rs on a saturday morning show to watch such a shit piece of work.And it hurts even more when Kajol and Ajay Devgan-one of the most shining couple as far as professional work is concerned-are associated with it!Its not that this movie is abolute waste, Ajay Devgan and Kajol have their moments of shine in the movie,but they are way too less as far as their track record goes.U,Me and Hum is good only in patches and Interval is certainly one of them!!

झुरळ!

माझ्या आयुष्यातला पहिला ब्लॉग मी झुरळांवर लिहीन असं मला कधीही वाट्लेलं नव्ह्र्तं!! पाल,झुरळ,किडे असल्या किळसवाण्या विषयांबद्द्ल कोणी जास्ती बोलत सुध्दा नाही,मग त्यांच्या आयुष्यात डोकावुन पहायचा कोण प्रयत्न करणार? या रविवारी, सकाळ्च्या शुभमुहुर्तावर मी झुरळांना मारायचा सपाटा लावला...झुरळ हा तसा निरुपद्रवी प्राणी...असं आपल्याला वाटत असतं कारण आपण त्याच्या जास्ती नादी लागत नाही...पण रविवारी सकाळी सुखाने झोपलेले असताना तुमची आई जर घरभर झुरळ,झुरळ असं ओरडत सर्वात शेवटी तुमच्या खोलीमधे शिरली तर,दोष कोणाला द्यायचा?आईला की झुरळाला?आमच्या गरीब बिचाऱ्या आईच्या हक्काच्या स्वयंपाकघरावर त्याने ताबा मिळवला होता ना! आता हे अतिक्रमण आईला थोडी पटणार आहे? दिसेल त्या कोपऱयामधे आपल्या इवल्याश्या मिश्या फ़ेंदारत झुरळांनी मोर्चेबंदी केली होती.तशी आमची आई पण धीट आहे,तिच्या बालेकिल्ल्यावरच शत्रुने कब्जा केला असल्यामुळे तिची पण पंचाईत झाली.तरी बरं,मी घरातच रहात असल्यामुळॆ तिला तशी शत्रुंची सवय आहे!पण हे असले शत्रु म्हणजे फ़ारच वाईट, नाही का.तर,सांगायचा मुद्दा असा की, रविवाराच्या सकाळी माझी झोपमोड करायला हे प्राणी जबाबदार आहेत असं लक्षात आल्यावर मात्र मी त्यांना धडा शिकवायच्या निर्णयापर्यंत आलो.तसंही आजकाल माझं आयुष्य काही फ़ार happening नाहीये.त्यामुळे किमान झुरळांच्या(तरी)मागे लागुन माझा दिवस मी सार्थकी लावावा,असं वाटणं स्वाभाविकचं होतं. असा उदात्त हेतु आणि विचार घेउन मी प्लानिंग करायला बसलो.कुणीतरी आधी म्हणलं आहे की आधी कायम शत्रुच्या संख्येचा अंदाज घ्यावा,आणि मगंच आपापले प्लान आखावेत.त्याने विजय सुकर होतो(म्हणे!).असली भारीतली वाक्यं ना,कायम मोठ्या लोकांच्या नावावर खपवता येतात..म्हणजे,जरी नंतर पोपट झाला तरी तो दुसऱ्याच्या नावावर ढकलता येतो.आणि कुणी म्हणलं नसेल तर गुरु व्यासांनी महाभारतामधे असं कुठेतरी म्हणलं आहे असं बेधडक सांगुन टाकावं.कारण महाभारत हे इतकं भव्यं आहे की कुठेतरी याचा उल्लेख आला असंणारच!! असो.तर मी काय सांगत होतो? की शत्रुंचे संख्याबळ तर खुपच जास्त होते.अहो,साहजिकच आहे ना,production सोडुन झुरळीणींना दुसरं कामच काय असणार?सकाळी सकाळी नवरा कामावर गेला की अख्खा दिवस यांना मोकळा.त्यात मुलांची योग्य निगा राखली की झालं!त्यामुळे तरुण रक्ताच्या झुरळांची फ़ौजच्या फ़ौज मला दिसली.पर हम भी कम नही थे,हमारे पास beygon spray का ब्रम्हास्त्र था!!मी पण माझी आयुधं घेऊन मैदानात उतरलो."हल्ला बोल.." असा पुकारा करत मी दिसेल त्यावर स्प्रे फ़वारायला सुरुवात केली.अचानक झालेल्या या हमल्यामुळे आमचा शत्रु गांगरुन गेला आणि पटापट आसरा शोधायला लागला.परंतु कमानसे तीर निकल चुका था..मी सोडलेल्या फ़वाऱ्यामुळे थोडे जे फ़्रेशर्स होते ते बिचारे फ़सले आणि त्यांचं करीयर उध्वस्थ झालं.माझा पहीला प्लान तर यशस्वी झाला!या युद्धामधे जे बुजुर्ग झुरळं असतात ना,जनरली,असल्या घनघोर युद्धाची त्यांना सवय असते.अहो उभं आयुष्य लढाया करण्यात आणि मोर्चे सांभाळण्यात गेलं असतं ना.आपल्याकडे नाही का,पंजाबातल्या प्रत्येक कुटुंबातलं एक जण तरी सैन्यात असतं, तसंच यांच्यामधे पण घरटी किमान पंधरा वीस झुरळं तरी असल्या आघाडीवर लढत असणार!तर जे सगळे सिनीयर झुरळं पटापट आसरा शोधुन दबा धरुन बसले.पण आता मात्र त्यांच्या अस्तित्वाचा आणि माझ्या मर्दुमकीचा लढा होता.आताशा मला झुरळांच्या लपायच्या जागा माहीत झाल्या होत्या.साधारणपणे ते लोकं कपाटाच्या मागे,गॅसची नळी ज्या भोकातुन बाहेर येते तिथे,ट्रॉलीच्या गॅपमधे वगैरे जिथे कोणी मानव सहजासहजी पोहोचु शकत नाही अशा ठिकाणी लपणं पसंत करतात. लेकिन "छुपनेकी जगह चाहे शेल्फ़ हो या ट्रे, हर जगह पहुचे beygon power का स्प्रे!!" या thumb rule नुसार मी दिसेल त्या ठिकाणी हमला करायला लागलो.अहो, काय सांगु तुम्हाला, भुकंप झाल्यावर माणसं कशी सैरावैरा पळतात ना, तसे हे शत्रुगण इकडे तिकडे पळायला लागले हो!!खुर्च्या,कपाटं,शेगडी,काचेच्या बरण्या,फ़्रीज,टोपल्या दिसेल त्याच्या मागुन त्यांची पलटण बाहेर पडु लागली.आणि बॉंब वगैरे फ़ुटल्याच्या अफ़वा ऐकुन लोकं कसे पळतात त्या स्टाईलमध्ये सगळे झुरळं इकडेतिकडे पळायला लागले.अशा वेळी मजा बघण्यात फ़ार आनंद मिळ्तो.कधी कधी ते एकमेकांनाच धडकतात आणि दिशाभुल झाल्यासारखे वाट्टेल त्या direction मधे पळायला लागतात.शोलेमधे गावात गब्बरची माणसं आल्यावर गावकऱ्यांची कशी पळापळ झाली आणि हातातली कामं टाकुन पब्लिक जसं पळुन गेलं तसाच साधारणपणे scene झाला आणि हा हा म्हणता सगळ्या खोलीभर त्यांचा पसारा होऊन गेला!आता तर मी खुपच रंगात आलो होतो. शत्रु पुर्णपणे तावडीत सापडल्यावर होणारा आनंद काय असतो याचा अंदाजा मला आला!शत्रुची उडालेली दाणादाण मला मनोमन सुखावत होती.अर्थात युद्धसमाप्ती अजुन झाली नसल्यामुळे मी विजय celebrate न करता म्रुतकांची संख्या वाढवायच्या मागे लागलो. बघता बघता शत्रुने शरणागती पत्करली.ईकडेतिकडे प्रेतांचा नुसता खच पडला होता.झुरळावर जेव्हा स्प्रे चा फ़वारा होतो ना,तो प्रसंग फ़ारच भारी असतो बघा.काय होतं,ते आधी आपला जीव जाईल या कल्पनेने खुप सैरावैरा पळायला लागतात.यात आपलं मेन काम असतं ते म्हणजे फ़वाऱ्याचा नेम योग्य जागी आणि योग्य प्रमाणात पडला पाहीजे. एकदा का ते झालं की आपण काहीही न करता बसुन रहायचं.बाकी सगळं "तो"(कर्ता करविता!) च करतो!हळुहळु झुरळाच्या हालचाली मंदावतात.एकंदरीत त्याच्या लक्षात येतं, की अंत आता जवळ आला आहे.मग सर्वात शेवटी तो last try करून पाहतो.सगळे प्राण एकवटुन,एकदा हात पाय झाडुन दाखवतो.तोपर्यंत जर विषाचा अंमल कमी झाला असेल तर सुटका व्हायची थोडी तरी शकयता असते. otherwise उताणा पडुन,दोन्ही(किती का असेना)पाय छातीशी दुमडुन तो आकुंचन स्थिती मधे मरण पावतो!!अर्थात हा आपल्याकरता साधा प्रसंग असला तरीही ज्यांच्या घरचा कमावता पुरुष माणुस जातो त्यांच्यासाठी तर हा फ़ारच ह्रुदयद्रावक सीन असणार!या प्राण्यांचं एक वैशिष्ठ्य मात्र असतं बरं का,आपल्या कळपातलं कोणीतरी गेलं आहे हे त्यांना लगेच समजतं.हा sixth sense आहे का आणखीन काही,यावर अधिक संशोधन व्हायची गरज आहे. आणि हे संशोधन जर अमेरिकेसारख्या प्रगत देशाने केलं तर त्याचा impact पण लवकर होईल आणि एकंदरीतच सगळ्या प्रकाराला एक "वजन" प्राप्त होईल.काय आहे ना,अमेरिकेने काहीही जरी शोध लावला तरी जग त्यांना डोक्यावर बसवते.मग तो कितीही फ़ालतु का असेना,त्याचा काही खप नाही. तर,"आपल्यातलं" कोणीतरी गेलं आहे हे समजल्यावर सगळे जणं त्या प्रेताच्या जवळ पोचतात.त्यातल्यात्यात त्यांच्यात एखादा जो धीट पोरगा असतो, तो जवळ जाऊन परिस्थितीचा अंदाज घेऊन येतो.म्हणजे battlefield वर शांतता आहे ना, आणि संभाव्य (तुम्हाला काय वाटलं,संभाव्य काय फ़क्त खेळाडुंची यादीच असते?) शत्रुकडुन हमला तर होणार नाही ना, याची खातरजमा करुन तो आपल्या बुजुर्ग मंडळींना रिपोर्ट देतो.मग एक एक करुन सगळे जणं येऊन म्रुतकाला मानवंदना देऊन जातात.आपल्याकडे "खांदा"देण्याची जी प्रथा आहे,साधारण तशीच system ते पण follow करतात.गेलेल्या झुरळाची डेड बॉडी ओढत ओढत योग्य ठिकाणी नेण्यात येते.आणि जेव्हा पुरुष मंडळी इकडच्या कार्यात गुंतलेली असतात,तेव्हा झुरळीणींच्या front वर रडारड चालु झालेली असते! आपापल्या हातातल्या छोट्या छोट्या बांगड्या फ़ोडत त्या आपलं रडणं चालु करुन देतात.त्यांचा साथ द्यायला प्रौढ झुरळीणी असतातच!लहान झुरळं,ज्यांचं बिचाऱ्यांचं हे खेळ्ण्या बागडण्याचं वय असतं त्यांची अचानकपणे भरल्या घरात रडापड चालु झाल्याने पळापळ होते.आणि कितीही लपवायचं म्हणलं तरीही कुठुन तरी समजतंच की रोज कामावरुन येणारे ,सणासुदींना आवर्जुन गोड पदार्थांची सोय करणारे,आपल्या चुकांवर हक्काने रागावणारे,छोट्या छोट्या गोष्टींना प्रोत्साहन देणारे आपले बाबा आता कधीच येणार नाहीत.आता या परिस्थिती ला tackle कसं करायचं हे देखील त्यांना माहीत नसल्याने ते सगळे जणं नुसतेच बावचळल्यासारखे एका कोपऱ्यात उभे राहतात.आता फ़ॅमिलीने स्वतःच्या अनिश्चित आयुष्याचा विचार करुन जर या लहान्यांची सोय करुन ठेवली असेल तर ठिक आहे,नाहीतर बिचाऱ्यांवर बाल कामगार म्हणुन काम करायची वेळ येते. तर अशा प्रकारे विचार करत करत मी अनेक झुरळांना यमसदनास घातलं.तरी हे फ़क्त स्वयंपाकघरामधले झुरळं झाले.आता मला पुरेशी प्रॅक्टीस झाली असल्यामुळे(आणि वेळ्ही भरपुर असल्यामुळे)माझा मोर्चा मी बाथरुमकडे वळवला.बाथरुममधले झुरळं तर आणखीनच स्पेशल असतात.जणु काही destiny's child!!कारण त्यांना जन्मत:च "पोहता"येत असतं! हो ख्ररं,तुम्ही त्यांच्या अंगावर पाणी टाकुन पहा कधी,मस्तपैकी त्या पाण्यावर पोहायला सुरुवात करतात ते.कधी कधी तर प्राणायाम केल्यासारखे ४-५ मिनीटं श्वास रोखुन पाण्यामधे राहु पण शकतात ते.अर्थात मला त्यांच्या या ट्रिक्स माहीती असल्याने मी पुर्ण तयारीनिशी गेलो आणि ५ मिनीटांमधे तिकडची बाजी पण मारुन आलो!काय करायचं माहीती आहे का,खुप जोरात त्यांच्या अंगावर पाणी मारायचं.पोहायची जरी सवय असली तरी एकदम त्सुनामी आल्यावर सगळ्यांचीच पळापळ होणार ना! तर मग ते या धक्क्यातुन सावरायच्या आत लगेच स्प्रे चा मारा करुन निर्णायक चाल करायची.आतापर्यंत अनेक झुरळांचा नायनाट मी केला असल्यामुळे हे सगळे गनिमी कावे मला माहीत होते.त्याचाच फ़ायदा घेउन मी बाजी पलटवली! हे सगळं करेपर्यंत जवळ्पास २ तास गेले होते.पण या २ तासात आमच्या घरातल्या सगळ्या मेंबर्सचा विश्वास संपादन करण्यामध्ये मला यश मात्र जरूर आलं होतं!आणि मुख्य म्हणजे आईला त्रास देणारे आता काही दिवस तरी वचकुन राहतील या कल्पनेने खुश होऊन आईने एकदम गोड वगैरे बनवलं.मला आठवतयं,नोकरी लागल्यावर देखील मला इतका मान मिळाला नसेल तितका या लढाईने मला दिला.अशा प्रकारे मोहिम फ़त्ते करुन मी माझा दिवस सार्थकी लावला!!